7 november 2006: Bezoek aan Dr. Vente
Net terug van onze reis, stond er gelijk een afspraak bij Dr. Vente op de planning.
We begonnen met het aanmeten van mijn 'gewone' bril. Daarna volgde de Utermohlen proef: je kijkt eerst 10 seconden in een tl-buis (die verticaal hangt). Vervolgens sluit je je ogen en loop je met je ogen dicht 5x een paar meter naar achteren en weer naar voren. Als je geen Meniere zou hebben, zou je in principe recht naar achteren en weer recht naar voren lopen. Doordat de Meniere je evenwichtsorgaan aantast, loopt een Meniere patient bij deze proef echter niet recht naar voren en naar achteren, maar wijkt hij of zij af naar de kant van zijn aangetaste evenwichtsorgaan. Dit komt doordat de tl buis een nabeeld achter laat op je netvlies. Bij Meniere patienten wijkt dit nabeeld zijwaarts af (naar de kant van je aangetaste evenwichtsorgaan) en bij het naar achteren en naar voren lopen met gesloten ogen, volg je dit afwijkende nabeeld. Met als gevolg dus dat je niet recht naar achteren loopt.
Toen ik de Utermohlen proef voor het eerst deed in april 2005 kwam ik dan ook helemaal schuin naar links uit. De tweede proef in oktober 2005 ging het lopen al een stuk rechter. En nu (november 2006) liep ik bijna helemaal recht naar achteren. Dit betekent dat de mijn hersenen de verminderde werking van mijn linker evenwichtsorgaan goed corrigeren.
Na de Utermohlen proef werden de nieuwe prisma's aangemeten. De prisma's zorgen voor rust doordat de ogen steeds in de door het evenwichtsorgaan gewenste stand staan. Het evenwichtsorgaan heeft namelijk invloed op de oogspieren en de oogspieren hebben op hun beurt weer invloed op het evenwichtsorgaan.
Dr. Vente kwam tot de conclusie dat ik vooruit was gegaan. Hij schreef me dan ook contactlenzen (zonder prisma's) voor en dan kreeg ik daarbij een bril zonder sterkte maar met prisma, die kon ik dan gebruiken voor de middellange en dichtbije afstand. Voor in de verte (fietsen, in de auto enzo) had ik geen prisma's in mijn bril meer nodig en kon ik dan alleen mijn contactlenzen gebruiken. Uiteindelijk hebben we toch gekozen voor een alles-in-1 bril (prisma's en sterkte). Ik vond dat nog wel een veilig gevoel en ook makkelijker, dan hoef ik niet heel de tijd met lenzen en brillen te slepen. In maart ga ik weer terug, wie weet ga ik dan wel op contactlenzen over!
Naast het aanmeten van de prismabril hebben we het natuurlijk ook nog over Meniere zelf gehad. Mijn KNO arts vertelde mij dat Meniere op een gegeven moment overgaat of uitdooft. Ik kon dat zelf niet altijd rijmen, want je evenwichtsorgaan en je gehoor blijven aangetast. Dr. Vente vertelde mij het volgende: Meniere gaat nooit over maar kan wel naar de achtergrond verdwijnen als je je leven goed aanpast op de Meniere. Als je echter te maken krijgt met chronische vermoeidheid of stress of je krijgt bijvoorbeeld de griep is de kans groot dat de Meniere weer op bezoek komt. Het blijft gewoon een zwakke plek van je lichaam, die naar buiten komt op momenten van chronische moeheid, chronische stress of ziekte. Ik vond dit zelf wel een goede omschrijving over hoe het leven met Meniere werkt. Wat volgens mij wel belangrijk is dat het duidelijk is dat het gaat om chronische moeheid of stress. Van een avondje doorzakken, een nachtje kort slapen of je druk maken om de afwas krijg je dus geen Meniere aanval! Dat scheelt weer ;-)
*alle informatie over (het aanmeten van) de prismabril heb ik van dr. Vente gekregen. Als er iets in mijn tekst niet klopt, komt dat doordat ik iets fout geinterpreteerd heb.*
We begonnen met het aanmeten van mijn 'gewone' bril. Daarna volgde de Utermohlen proef: je kijkt eerst 10 seconden in een tl-buis (die verticaal hangt). Vervolgens sluit je je ogen en loop je met je ogen dicht 5x een paar meter naar achteren en weer naar voren. Als je geen Meniere zou hebben, zou je in principe recht naar achteren en weer recht naar voren lopen. Doordat de Meniere je evenwichtsorgaan aantast, loopt een Meniere patient bij deze proef echter niet recht naar voren en naar achteren, maar wijkt hij of zij af naar de kant van zijn aangetaste evenwichtsorgaan. Dit komt doordat de tl buis een nabeeld achter laat op je netvlies. Bij Meniere patienten wijkt dit nabeeld zijwaarts af (naar de kant van je aangetaste evenwichtsorgaan) en bij het naar achteren en naar voren lopen met gesloten ogen, volg je dit afwijkende nabeeld. Met als gevolg dus dat je niet recht naar achteren loopt.
Toen ik de Utermohlen proef voor het eerst deed in april 2005 kwam ik dan ook helemaal schuin naar links uit. De tweede proef in oktober 2005 ging het lopen al een stuk rechter. En nu (november 2006) liep ik bijna helemaal recht naar achteren. Dit betekent dat de mijn hersenen de verminderde werking van mijn linker evenwichtsorgaan goed corrigeren.
Na de Utermohlen proef werden de nieuwe prisma's aangemeten. De prisma's zorgen voor rust doordat de ogen steeds in de door het evenwichtsorgaan gewenste stand staan. Het evenwichtsorgaan heeft namelijk invloed op de oogspieren en de oogspieren hebben op hun beurt weer invloed op het evenwichtsorgaan.
Dr. Vente kwam tot de conclusie dat ik vooruit was gegaan. Hij schreef me dan ook contactlenzen (zonder prisma's) voor en dan kreeg ik daarbij een bril zonder sterkte maar met prisma, die kon ik dan gebruiken voor de middellange en dichtbije afstand. Voor in de verte (fietsen, in de auto enzo) had ik geen prisma's in mijn bril meer nodig en kon ik dan alleen mijn contactlenzen gebruiken. Uiteindelijk hebben we toch gekozen voor een alles-in-1 bril (prisma's en sterkte). Ik vond dat nog wel een veilig gevoel en ook makkelijker, dan hoef ik niet heel de tijd met lenzen en brillen te slepen. In maart ga ik weer terug, wie weet ga ik dan wel op contactlenzen over!
Naast het aanmeten van de prismabril hebben we het natuurlijk ook nog over Meniere zelf gehad. Mijn KNO arts vertelde mij dat Meniere op een gegeven moment overgaat of uitdooft. Ik kon dat zelf niet altijd rijmen, want je evenwichtsorgaan en je gehoor blijven aangetast. Dr. Vente vertelde mij het volgende: Meniere gaat nooit over maar kan wel naar de achtergrond verdwijnen als je je leven goed aanpast op de Meniere. Als je echter te maken krijgt met chronische vermoeidheid of stress of je krijgt bijvoorbeeld de griep is de kans groot dat de Meniere weer op bezoek komt. Het blijft gewoon een zwakke plek van je lichaam, die naar buiten komt op momenten van chronische moeheid, chronische stress of ziekte. Ik vond dit zelf wel een goede omschrijving over hoe het leven met Meniere werkt. Wat volgens mij wel belangrijk is dat het duidelijk is dat het gaat om chronische moeheid of stress. Van een avondje doorzakken, een nachtje kort slapen of je druk maken om de afwas krijg je dus geen Meniere aanval! Dat scheelt weer ;-)
*alle informatie over (het aanmeten van) de prismabril heb ik van dr. Vente gekregen. Als er iets in mijn tekst niet klopt, komt dat doordat ik iets fout geinterpreteerd heb.*
posted by Edward en Sanne @ 2:46 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home